پست های ویژه
دانلود رمان کوییک سیلور از کلی هارت با فرمتهای pdf، اندروید، آیفون، نسخه اصلی با ویرایش جدید و لینک مستقیم
سریس فین دختری جوان و یاغی است که در بیابانها زندگی میکند و به دلیل دزدی از ملکه، در سرزمین خودش به مرگ محکوم شده است. برای نجات جانش، راهی جز فرار ندارد و با شجاعتی ناخواسته دل به خطر میزند. اما این فرار، آغاز زنجیرهای از اتفاقات عجیب و غیرقابلپیشبینی است. سریس سرانجام وارد سرزمینی یخزده و ناشناخته میشود؛ جایی که مردمانی با گوشهای نوکتیز زندگی میکنند. در این سرزمین، او با جنگجویی مرموز به نام کینگ فیشر روبهرو میشود. فیشر مردی قدرتمند با تواناییهایی فراطبیعی است که عناصر طبیعت را تحت فرمان خود دارد. رابطهی میان آنها در ابتدا پرتنش و دشوار است، اما بهتدریج این تنش جای خود را به احساسی عمیق و عاطفی میدهد. در ادامه، رازهایی از گذشتهی تاریک و شگفتانگیز کینگ فیشر آشکار میشود؛ رازهایی که منشأ قدرتهای او را فاش میکنند. اما این تازه آغاز ماجراست…
من تو کارگاه با الروی کلی آینه درست کرده بودم، ولی خودم هیچوقت زیاد ازشون استفاده نمی کردم. قیافه مو به اندازه کافی میشناختم. آره، صورت قشنگی داشتم، ولی صورتای قشنگ توسوم وقتی یه دختر سکه یا آب برای معامله نداشت، به عنوان پول استفاده میشد، و این بیشتر یه نعمت بود تا یه نفرین. ماسک و روسری دوستای من بودن. هیچکس نمیدونست پشت یه تیکه گونی شنی چه شکلی هستی، و بنابراین دلیلی نداشت که بخواد وسایلتو برای خودش برداره.اینجا هیچ ماسک یا روسری برای پنهان شدن نبود.درسته که من در مقایسه با زیبایی اورلین رنگ پریده بودم — اون زن درخشان بود. از هر نظر بی نقص — رنگ اون لباس مسخره ای که برام انتخاب کرده بود، همونطور که خودش گفته بود، به پوستم میاومد. توجه رو به چشمام جلب میکرد و اونا رو برجسته نشون میداد. و اون جادویی که روی موهام کرده بود؟
اون تاج بافته شده پیچیدهای که برام درست کرده بود، خیره کننده بود. موهام هیچوقت اینقدر سالم به نظر نرسیده بود. انعکاس اورلین تو آینه گفت: «به هیچ رژگونه ای نیاز نداری. به اندازه کافی گلگون هستی. هرچند…بیا.» یه لحظه با عجله رفت و بعد با یه ظرف کوچیک برگشت. در ظرفو برداشت و به من تعارف کرد. «لبات وقتی رسیدی خیلی ترک خورده بود. من هر چند ساعت یه بار اینو برات میزدم، ولیحالا که بیداری، خودت میتونی این کارو بکنی. بیا، اینجوری.» نوک انگشتشو روی رزین غلیظ ومومی داخلش کشید و به لباش مالید. من انگشتمو تو ظرف کردم و همین کارو کردم، فقط برای اینکه ساکتش کنم. از نتیجه کار بهشدت راضی به نظر میرسید. «عالیه. خب، پس. فکر کنم آمادهایم. خودتو آماده کن. وقتشه که پادشاهو ببینی.» اتاق خواب یه لوکس خاصی داشت که تا حالا تجربه نکرده بودم، ولی هیچ ربطی به دنیای بیروناز درش نداشت.
وقتی اورلین منو تو راهروهای کاخ زمستونی راهنمایی میکرد، دهنم باز موندهبود؛ اینجارو که میدیدی، تخت سلطنتی مادرا تو زیلورن مثل یه آلونک درب و داغون به نظر میرسید.دیوارها از مرمر سفید صدفی بودن، با قسمت هایی از آبی و سبز متالیک براق، کف هم همینطوربود. ما تو زیلورن همچین سنگی نداشتیم، ولی اورلین توضیح داد که این یه نوع کمیاب ازلابرادوریت کمرنگه. طاقهای بلند تو راهروهایی که ازشون رد میشدیم، ردیف شده بودن و منظرهای از پله ها و راهروهای دیگه تو طبقات دیگه رو نشون میدادن. پرده های مخملی وتابلوهای قابگرفته از دیوارها آویزون بودن، و دسته های غولپیکر گل های طبیعی از گلدون ها سرریز شده بودن، هر جا که نگاه میکردم. نور خورشید از پنجرههای بزرگ میریخت تو، هرچند خود نور هیچ گرمایی نداشت – اصلا شبیه اون نور خیرهکننده و سوزان دوقلوها نبود. اورلین منوسریع از کنار این پنجرهها رد کرد.
دنیای بیرونشون یه تاری از سفید و خاکستری بود.خم شد، نوک انگشت اشاره و انگشت وسطش رو به پیشونیش فشار داد، سرش رو با احترام خم کرد وقتی از کنار یه سری مجسمه رد شدیم. تو یه راهروی دیگه، همین کار رو تکرار کرد وقتی از کنار یه ردیف دیگه از همون مجسمه های سنگی، که دوباره تو طاقچه ها قرار گرفته بودن، ردشدیم. پرسیدم: «اینا کین؟» در حالی که به اون مردها و زن های بلندقامت و تهدیدآمیز با تاج نگاه می کردم، و اون انگشتاش رو بین ابروهاش لمس میکرد.اون یه کم متعجب به نظر میرسید: «معلومه، خدایان.» «شما دیگه کورکوران رو تو شهر نقرهای پرستش نمیکنید؟»سرم رو تکون دادم، به صورت سرد و خوشتیپ یکی از خدایان مرد خیره شدم. «مادرم یه بار بهم گفت که مردم قبلا تو زیلورن به خدایان دعا میکردن، ولی اسمه اشون و معابدشون خیلی وقت پیش توسط صحرا خورده شدن.
