پست های ویژه
دانلود رمان کوری از ژوزه ساراماگو با فرمت‌های pdf، اندروید، آیفون، نسخه اصلی با ویرایش جدید و لینک مستقیم
«کوری» نه فقط داستانی از یک فاجعه است، بلکه فریادی‌است از درون انسان که در میان تاریکی ذهن و اجتماع، دنبال روشنایی می‌گردد. ساراماگو در این اثر، پرده از کوری درونی انسانها برمی‌دارد. کوری‌ای که نه با چشم، که با قلب و وجدان باید درمان شود. وقتی زن دکتر در پایان می‌گوید: «ما کور هستیم، اما بینا. کورهایی که می‌توانند ببینند، اما نمی‌بینند». رمانی تلخ، اما بیدارگر.
از دزدیده شدن ماشین حرفی نزد. دکتر پرسید آیا هرگز در گذشته چنین اتفاقی، یا نظیرش، برای شما پیش آمده، نه دکتر، من عینک هم نمی زنم. و گفتید یک دفعه این طور شدید، بله دکتر، انگار چراغی خاموش شود، یا بهتر بگویم انگار چراغی روشن شود، در چند روز گذشته فرقی در دیدتان احساس نکردید، نه دکتر، آیا سابقه کوری در خانواده دارید، بین بستگانی که می شناسم یا درباره شان شنیده ام، هیچ کس، آیا مرض قند دارید، نه دکتر، سفلیس، نه دکتر، فشار خون بالای عروق یا سلول های مغز، مغزش را نمی دانم، اما گرفتار بقیه نیستم، ما را در محل کار مرتب معاینه پزشکی می کنند. امروز یا دیروز سرتان محکم به جایی نخورده، نه دکتر، چندسالتان است.
سی و هشت سال، بسیار خوب، حالا بگذارید چشم هایتان را معاینه ای بکنیم. مرد کور تا جایی که می توانست چشمانش را باز کرد، انگار بخواهد معاینه را برای دکتر آسان کند، اما دکتر بازویش را گرفت و او را پشت دستگاه اسکنر نشاند که با اندکی قدرت تخیل، نمونه جدید از اتاقک اعتراف کلیسا را تداعی می کرد، در این جا چشم ها جایگزین کلمات می شد، و اقرار گیرنده، می توانست مستقیماً درون روح اقرار کننده را ببیند، دکتر گفت چانه تان را بگذارید اینجا، چشم ها را باز نگه دارید، تکان نخورید. زن به شوهرش نزدیک شد، دست روی شانه اش گذاشت و گفت درست می شود، خاطر جمع باش. دکتر دستگاه دوربین دوچشمی را که در کنار داشت بالا و پایین می برد، پیچ های دقیقی را با ظرافت پیچاند و معاینه را آغاز کرد.
قرنیه اشکال نداشت، سفیده چشم عادی بود، عنبیه سالم بود، شبکیه نقصی نداشت، عدسی مشکلی نداشت، در لکه زرد چیزی دیده نمی شد، عصب بینایی عیب نداشت، در هیچ جا ضایعه ای نبود. دستگاه را کنار زد، چشم هایش را مالید، و بدون اینکه حرفی بزند، معاینه را از نو شروع کرد، وقتی کارش تمام شد حیرت بر چهره اش نقش بسته بود، هیچ اشکالی نمی بینم، چشم های شما کاملاً سالم اند. زن دست ها را به نشانه ی خوشحالی به هم فشرد و ذوق زده فریاد کشید نگفتم، نگفتم، مسأله ای نداری. مرد کور بی توجه به حرف های زنش پرسید می توانم چانه ام را از اینجا بردارم، دکتر گفت البته، معذرت می خواهم، اگر این طور که می گویید چشم هایم سالم اند، چرا کورم، فعلاً نمی دانم
باید آزمایش ها و تجزیه های مفصل تری انجام دهیم، اکوگرافی، نوار مغزی، فکر می کنید ارتباطی به مغز داشته باشد، یکی از احتمالات همین است، اما بعید می دانم. با این حال می گویید هیچ اشکالی در چشم من نمی بینید، همین طور است، چقدر عجیب، مقصودم این است که اگر شما حقیقتاً کورید، این کوری شما در حال حاضر قابل توجیه نیست، مگر در کوری من شک دارید، ابداً مسأله غیر عادی بودن مورد شماست، من خودم، طی سالیان طبابتم هرگز به چنین موردی برنخورده ام، و می توانم به جرأت بگویم که در تاریخ چشم پزشکی چنین موردی دیده نشده، فکر می کنید علاج داشته باشد، اصولاً باید جوابم مثبت باشد، چون هیچ ضایعه یا نقص موروثی نمی بینم، اما ظاهراً جواب شما مثبت نیست.
