پست های ویژه
دانلود رمان من شوری از فاطمه عیسی زاده با فرمت‌های pdf، اندروید، آیفون، نسخه اصلی با ویرایش جدید و لینک مستقیم
چه کسی می داند، شاید الان خواب هستیم و زندگی واقعی؛ همان است که ما خیال می کنیم درخواب می بینیم. شاید ثانیه ای قبل مرده ایم و هنوز نمی دانیم، همه چیز شدنی است؛ حتی احتمال تراوش من در جسم دیگری، همان قدر ممکن که خود را در آینه دیده ای. شاید منه آن سوی آینه واقعی تر از منی است که چشم هایش عکس خود را در آینه رصد می کند. چه اهمیتی دارد؛ گذشته درگذشته و من نیز هم…
به راستی من، منم یا عکس در آینه؟ چه کسی تعیین می کند؛ وقتی من در گرد زندگی نرم شده ام و عکس در آینه همچنان با شوق بر جثه از غلیان افتاده من نظر می کند. همان بهتر که عکس ها زنده و لبخندها در جریان باشند؛ اینجا همه چیز خاکستری است، رویاها تار بسته اند و من واقعی ام را فراموش کرده ام. می خواهم در دنیای به خواب رفته ها رنگین زندگی کنم.
با عجله پاورچین به سمت خرپشته رفتم ،در آهنی خانه را با وسواس خاصی پشت سر بستم که اعضا از هوش رفته خانواده برای چرت ظهر گاهی را بیدار نکنم .لحظه آخر قلمو های یکی در میان از هر مارک و مدل ارزان قیمتم داخل شیشه صدا کرد و مادرم با عصبانیت و چشم های بسته؛ درحالی که از نو ملحفه روی صورت می کشید داد زد: -راوک ،بیام ببینم باز رفتی سراغ یللی تللی این بار همه اون آشغال ها رو از پنجره پرت می کنم بیرون !
خانم میهن دوست می گفت دوباره نمره هات کم شدن ،امسالم می خوای جلوی فک و فامیل با اون نمره هات آبروم رو ببری؟
نمره ،آبرو ،درس خشک مدرسه ،کی می خواست این حرف هایش را هضم کند؟ هروز بالا می آوردشان و دوباره نوش خوارشان می کرد ،چه انتظاری داشت؛ که مثل ریما چشم بر علایق ببندم و معلمی بخوانم؟ کی اهمیت می داد که ما پول نداشتیم و باید حتما شغلی درخور پیدا می کردیم ،هنر شغل نبود؟ آن همه عکاس در آن شهر کذایی نان در نمی آوردند ،نقاش ها آدم نبودند؛ یا در زمره موفق ها به شمار نمی آمدند؟ بی اهیمت سر تکان دادم و با بغل گرفتن وسایلم ،پله های نیمه ساخته خرپشته را با احتیاط بالا رفتم .
آن جا به نوبه خودش بهشتی بود؛ دیوار هایی که ناشیانه کچ خورده بودند را به تک _تک آثارم مزین کرده بودم و از هرچه که باید و نباید عکس و فیلم های کم کیفیت داشتم .عکاسی با دوربین یاشیکای از رده خارج شده پدر چندان راحت نبود ،اما تنها هیجان من در آن روز های سرد و خشک سال تحصیلی ام بود .یک اول دبیرستانی در خانه ما چندان پول تو جیبی بالایی نداشت؛ اما می شد با یک ماه جمع کردنش ،یک فیلم برای دوربین خرید.
چه کسی می داند، شاید الان خواب هستیم و زندگی واقعی؛ همان است که ما خیال می کنیم درخواب می بینیم. شاید ثانیه ای قبل مرده ایم و هنوز نمی دانیم، همه چیز شدنی است؛ حتی احتمال تراوش من در جسم دیگری، همان قدر ممکن که خود را در آینه دیده ای. شاید منه آن سوی آینه واقعی تر از منی است که چشم هایش عکس خود را در آینه رصد می کند. چه اهمیتی دارد؛ گذشته درگذشته و من نیز هم... به راستی من، منم یا عکس در آینه؟ چه کسی تعیین می کند؛ وقتی من در گرد زندگی نرم شده ام و عکس در آینه همچنان با شوق بر جثه از غلیان افتاده من نظر می کند. همان بهتر که عکس ها زنده و لبخندها در جریان باشند؛ اینجا همه چیز خاکستری است، رویاها تار بسته اند و من واقعی ام را فراموش کرده ام. می خواهم در دنیای به خواب رفته ها رنگین زندگی کنم.
